Konferencja XIV
Wierność (13)
Wierność powołaniu według św. Pawła Ap. (IX)
Opanowanie
„Biskup – (kapłan) powinien być… opanowany, niekłótliwy (1 Tm 3, 3)
„ Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! (Rz 12, 18)
W dzisiejszej rzeczywistości wszyscy są bardzo nerwowi i często między ludźmi, nieraz nawet najbliższymi, dochodzi do wybuchów gniewu a nawet nienawiści. Tak wiele nas denerwuje, wyprowadza z równowagi, zwłaszcza gdy jesteśmy wykorzystywani, poniżani, niezrozumiani itp. Są sytuacje, w których trudno się opanować, nie wybuchnąć gniewem z całą „gamą” towarzyszących temu zachowań w słowach a niekiedy i czynach.
Dużą rolę odgrywają tu różne usposobienia, charakter, temperament. Trzeba się z tym liczyć i próbować nieraz zrozumieć drugą stronę, nie reagując podobnie na jej zachowanie względem nas, choć nie jest to łatwe. Niemniej te wybuchy gniewu, nieraz do pewnego stopnia usprawiedliwione, nie mogą powodować wzajemnej nienawiści i na dłuższy czas czy na trwałe odwracać nas od siebie. Z drugiej strony są też ludzie, z którymi trudno żyć w przyjaźni i pokoju: osoby zarozumiałe, nie uznające, że mogą się mylić, pamiętliwe – jak to się mówi – „do grobowej deski”, złośliwe, uparte, niezgodliwe, nieustępliwe. Z ludźmi o takich usposobieniach trudno żyć w serdecznej zażyłości, ale musimy ich w duchu chrześcijańskiej miłości nieprzyjaciół tolerować, nie życzyć im źle, choć lepiej trzymać się od nich z daleka według mądrego zalecenia św. Pawła „ Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! (Rz 12, 18).
Warto się jednak zastanowić, czy my sami nie jesteśmy podobni do tych ludzi, z którymi nie da się żyć w bliższej zażyłości. A jeśli tak, jeśli inni od nas stronią, czy nie trzeba się zastanowić nad kierunkiem pracy nad sobą, a może nie decydować się na pracę z konieczności wśród ludzi różnych usposobień, których nie potrafimy rozumieć i tolerować.
Od kapłana trzeba oczekiwać aby, w każdej sytuacji był opanowany, zgodliwy i rozumiejący człowieka, do którego niejednokrotnie jest podobny.
Ciągle aktualne powinno być w naszych ustach wezwania – prośby:
„Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce moje według Serca Twego!”
„Serce Jezusa pokoju i pojednanie nasze, zmiłuj się nad nami”
„Serce Jezusa, pełne miłości i dobroci, zmiłuj się nad nami!”
Praca nad sobą, swoim charakterem, wadami i zdobywanie kapłańskiej postawy w każdej sytuacji jest i będzie obowiązkiem i zadaniem całego naszego życia i jeśli poważnie traktujemy to zadanie, nigdy nie będziemy zadowoleni z widocznych duchowych owoców osiągniętego dobra.
Niemniej przynosić ona będzie owoce w naszej pracy duszpasterskiej i dostrzeże ją Ten, który nas wybrał i posyła abyśmy „ szli i owoc przynosili, i by owoc wasz (nasz) trwał” (por. J 15, 16).
Jakich to konkretnych owoców pracy nad sobą oczekuje od nas Pan Jezus, Kościół i wierni, do których nas posyła czy pośle?
W liście do Galatów św. Paweł zmieścił długą i na pewno niekompletną listę tych owoców, które nazwał „Owocami Ducha Świętego” jako szczególne objawy obecności i działalności w duszy ludzkiej Ducha Świętego.
Św. Paweł wymienia ich dziewięć jako „Dziewięć Owoców Ducha Świętego”. Warto się tym „owocom” przypatrzeć i stale je medytować w konfrontacji ze swoimi wadami. A oto one według Wulgaty:
„ Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5, 22-23a)
Katechizm Kościoła katolickiego (KKK 1832) w oparciu o tłumaczenia Pisma Świętego z języków oryginalnych i tradycję Kościoła wymienia ich dwanaście, niektóre bowiem określenia, jak wspaniałomyślność, łaskawość, skromność, wstrzemięźliwość, czystość, dopełniają owoce wspomniane przez św. Pawła. Tak więc można wymienić następujące Owoce Ducha Świętego:
- Miłość
- Radość
- Pokój
- Cierpliwość
- Uprzejmość
- Dobroć (Wspaniałomyślność)
- Wierność
- Łagodność (Łaskawość)
- Opanowanie (Skromność, Wstrzemięźliwość, Czystość)
- Wspaniałomyślność
- Skromność
- Czystość
Spróbujmy przypatrzeć się bliżej owocom Ducha Świętego z Listu św. Pawła do Galatów.
Miłość to zwrócenie się ku Bogu całą swoją istotą, aby spełniać to, co Mu się podoba z czystej bezinteresownej miłości Boga oraz innych ludzi.
Radość płynie z głębokiego i niekłamanego przekonania, że Bóg, którego kochamy nade wszystko, jest samą doskonałością, jest pełnią szczęścia i dobra, z którego możemy czerpać bez ograniczeń wiele łask. Wypływa z przeświadczenia o bliskości Boga i trwania w Nim.
Pokój polega na wolności od zła moralnego i spokoju własnego sumienia, na zjednoczeniu i przyjaźni z Bogiem, z ludźmi oraz z każdym stworzeniem. Z niego wypływa poczucie bezpieczeństwa i radość.
Cierpliwość to spokojne i pogodne znoszenie różnego rodzaju trudności fizycznych i moralnych z miłością Boga w sercu, z Nim i dla Niego. Cierpliwością dajemy świadectwo naszej aktualnej miłości do Boga i do każdego człowieka.
Uprzejmość to umiejętność właściwego odnoszenia się do bliźniego w zewnętrznym z nim obcowaniu. Uprzejmość jest wynikiem nieustannego zwycięstwa, odnoszonego nad nieopanowaną, często wybujałą i niezdrową ambicją własną, nad jej przerostem, nad egoizmem Uprzejmość może być pełna wewnętrznej mocy, gdy opiera się na miłości bliźniego.
Dobroć to świadczenie o drugim dobrą myślą, mową i czynem. Dostrzeganie w drugim jego dobrych stron, podkreślanie zalet, przy równoczesnym milczeniu o wadach i słabościach, co do których nie zachodzi ani konieczność, ani potrzeba ich wyjawiania.
Wierność to zgodność między świadomością zaciągniętego obowiązku a konkretnym czynem. Człowiek wierny Bogu ma poczucie obowiązku, odpowiedzialności, względnie współodpowiedzialności, jest pełen poświęcenia, niezawodny, konsekwentny i logiczny w działaniu.
Łagodność jest cnotą stanowiącą przeciwieństwo gniewu. Pomaga ujarzmić ludzką naturę, rozdartą i osłabioną przez grzech, pozwala utrzymać zgodę z bliźnimi, uniknąć niepotrzebnych konfliktów. Łagodność to owoc prawdziwej pokory i zwycięskiej miłości.
Opanowanie to powściągliwość i wspaniałomyślność w wydawaniu sądów. Nie brak pośpiechu w odmierzaniu zasłużonej kary, obmyślanie najlepszych i najskuteczniejszych sposobów jej stosowania. To powstrzymanie gniewu i uporządkowanie emocji.
Niech pragnienie posiadania tych duchowych owoców naszej pracy nad sobą będzie zachętą do ich zdobywania o co często prośmy Ducha Świętego: Duchu Święty przyjdź prosimy, bo Twoich Łask, Darów, światła, mocy i pociech oraz Owoców bardzo nam potrzeba.