Niedziela to nie tylko jeden z siedmiu dni kalendarzowego tygodnia, ale najważniejszy dzień w chrześcijaństwie, a zwłaszcza w Kościele Katolickim. Niedziela ma przede wszystkim wymiar religijny, gdyż łączy chrześcijanina z Bogiem przez akty czci oddawanej Bogu, ale też dzień dany człowiekowi przez Boga dla godziwego odpoczynku fizycznego i psychicznego, odnowienia więzów rodzinnych i międzyludzkiej przyjaźni oraz odczucia godności swojego człowieczeństwa. W dzisiejszych czasach walczącego ateizmu, wszelkimi możliwymi i perfidnymi sposobami atakuje się ten religijny charakter niedzieli oraz godność i prawa człowieka, którego zmusza się do wprost niewolniczej pracy w niedzielę i oducza świętowania tego dnia. Dlatego trzeba zdecydowanej postawy ludzi wierzących i członków Kościoła Katolickiego, a zwłaszcza duchowieństwa w obronie Niedzieli. Należy o tym mówić, uwrażliwiać sumienia wiernych i uczyć świętowania Niedzieli zanim staniemy się społeczeństwem ochrzczonych pogan.
[nextpage title=”I. Niedziela w chrześcijaństwie.”]
(Ta część artykułu powstała w oparciu o List Apostolski Jana Pawła II O świętowaniu Niedzieli: „Dies Domini”).
Niedziela, którą już w czasach apostolskich nazywano „Dniem Pańskim”, w chrześcijaństwie jest szczególnym dniem tygodnia, w którym z uwielbieniem i wdzięcznością wspominamy stworzenie świata i człowieka, bezmiar wszechmocy, dobroci i łask Bożej Opatrzności ogarniającej wszelkie stworzenie, a zwłaszcza człowieka.
Niedziela jest zapowiedzią końca doczesności oraz powtórnego przyjścia Chrystusa i odnowienia w Nim wszystkiego ku chwale Ojca i szczęścia wiecznego zbawionych.
Niedziela jest wspomnieniem największego wydarzenia w dziejach stworzenia, a zwłaszcza w dziejach człowieka, którym było i jest Zmartwychwstanie Chrystusa.
Niedziela przypomina działanie Ducha Świętego w całej historii zbawienia, a zwłaszcza Jego zstąpienie na Apostołów i uświadamia Jego nieustanne działanie w Kościele i duszach ludzkich. Dlatego właśnie do niedzieli można odnieść słowa psalmu: „Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się zeń i weselmy”. (Ps 118, 24).
Papież Jan Paweł II w Liście Apostolskim: „Dies Domini” zwraca uwagę jeszcze na dodatkowe elementy podkreślające szczególną wartość niedzieli dla Kościoła. I tak niedziela to:
[nextpage title=”1. Dzień wiary:”]
• przypomina bowiem prawdy wiary chrześcijańskiej i katolickiej,
• wymaga od wierzącego ciągle na nowo świadomego odnawiania swojej wiary, do której zobowiązał się przez przyjęcie sakramentu chrztu i daje okazję do tego przez Wyznanie Wiary (Credo mszalne),
• umacnia w wierze zgromadzonych przy ołtarzu mocą łaski spływającej z Najświętszej Ofiary oraz słuchania Słowa Bożego,
• posyła uczestniczących we Mszy Świętej z misją głoszenia Chrystusowej wiary całym swoim postępowaniem.
[nextpage title=”2. Dzień Kościoła”]
Niedziela wspominając „błogosławioną mękę, zmartwychwstanie oraz chwalebne wniebowstąpienie” (I Modlitwa Eucharystyczna) Chrystusa, uświadamia wierzącym Jego zbawczą obecność w mistycznym organizmie Kościoła. Chrystus bowiem nieustannie obecny w swoim Kościele, właśnie w niedzielę w szczególny sposób spotyka się z tymi, którzy do Niego należą, wsłuchują się w słowa Jego nauki, ofiarują się wraz z Nim Ojcu Niebieskiemu dla Jego chwały jako Ofiara „czysta, święta i doskonała Bogu przyjemna” ( I Modlitwa Eucharysstyczna), a karmiąc się Najświętszym Ciałem i Krwią Chrystusa ciągle na nowo umacniani Jego łaską dopełniają swojego uświęcenia i zbawienia.
Tak więc niedziela i tylko niedziela najpełniej wyraża tożsamość Kościoła Chrystusowego oraz ukazuje, że jest on „niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”(Sobór Watykański II, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele: „Lumen Gentium” nr 1).
[nextpage title=”3. Dzień nadziei”]
Udział w Najświętszej Ofierze, którą z woli i nakazu Chrystusa sprawuje Kościół jest zapowiedzią eschatycznej uczty „Godów Baranka” (Ap 19,9). Sprawując bowiem Najświętszą Ofiarę Chrystusa, który zmartwychwstał i wstąpił do nieba, wspólnota Kościoła „pełna nadziei oczekuje przyjścia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa” (Mszal Rzymski, Embolizm po „Ojcze nasz”). Ponadto, Słowo Boże słyszane tak obficie w niedzielnej Mszy świętej budzi święte pragnienia wieczystego zjednoczenia z Chrystusem „w chwale Boga Ojca” (Hymn Chwała na wysokości Bogu).
[nextpage title=”4. Dzień radości”]
Od samego początku chrześcijaństwa dzień wspomnienia Zmartwychwstania Pana Jezusa obchodzony w każdą niedzielę był uważany za dzień radości z tego właśnie faktu zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią, piekłem i szatanem. Skoro pierwsi uczniowie Pańscy „uradowali się ujrzawszy Pana”(J 20,20), to ich następcy – chrześcijanie mają także ten sam powód do prawdziwej radości z tego właśnie faktu „nowego stworzenia – łaski, którą Zmartwychwstały obdarza dusze swoich wiernych świętujących cotygodniową Paschę – „Przejście Pana” .
Ta wewnętrzna radość ducha powinna też wyrażać się w całej zewnętrznej atmosferze, która ma podkreślać wyjątkowość tego dnia w rodzinie, sąsiedztwie, spotkaniach towarzyskich a także w ubiorze, posiłkach, wspólnym przebywaniu najbliższych, rozmowach na interesujące tematy, czy komforcie wypoczynku. Niedziela bowiem w zamierzeniach Bożych ma być też dniem odpoczynku fizycznego, abyśmy mogli nabrać siły do dalszej pożytecznej i zasługującej pracy w ciągu nowego tygodnia.
[nextpage title=”5. Dopełnienie szabatu”]
Szabat jako Dzień Pański – najważniejszy dzień tygodnia:
• Upamiętniał dzieło stworzenia.
• Przypominał Narodowi Wybranemu jego zależność od Boga i obowiązki osobiste oraz społeczne wobec Niego.
• Szabat – siódmy dzień tygodnia żydowskiego (szibeat = siedem), już przez to, że wyrażał się świętą i symboliczną liczbą siedem, oznaczał dla Izraelity bezmiar dobrodziejstw Bożych, których doświadczył Naród Wybrany w swoich dziejach począwszy od Abrahama, poprzez Izaaka, Jakuba, Mojżesza oraz innych patriarchów oraz królów.
• Szabat był wspomnieniem Paschy Wyzwolenia z niewoli egipskiej i przejścia do wolności Nowego Narodu – ludu Bożego.
• Szabat przypominał Narodowi Wybranemu jego dzieje zawsze z Bogiem, choć nieraz przeciw Bogu (Izra El= walczący z Bogiem, który w Nim i z Nim zwycięża).
• Szabat przywoływał pamięć proroków, którzy w imieniu Boga mówili, nauczali, karcili występki i niewierność wobec Boga, a w chwilach klęsk i nieszczęść narodowych nieśli pociechę i nadzieję strapionemu i pokutującemu narodowi.
• Szabat utwierdzał Izraelitów w oczekiwaniu Mesjasza i czasów przyszłego dobrobytu materialnego i duchowego, radości i pokoju.
Wszystkie święta izraelskie były nawiązaniem i dopełnieniem Świętego Szabatu, który sam Bóg wybrał dla siebie i swego narodu „ pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym”(Rdz 2,3), aby człowiek ten dzień mógł święcić wielbiąc swojego Boga, odpocząć od trudu całotygodniowej pracy i cieszyć się z Bożych dobrodziejstw, których nieustannie doświadcza.
Niedziela chrześcijańska jest dopełnieniem starotestamentowego szabatu, zawiera bowiem w sobie nie tylko wszystkie jego głębokie treści, ale ukierunkowuje wdzięczność chrześcijanina na Tego „przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy”(1 Kor 8,6), „bo wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie” (Kol 1, 16-17) – Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, prawdziwego Zbawiciela całej ludzkości, która w Nim zjednoczona przez łaskę Jego Krzyża i moc Ducha Świętego kroczy przez dzieje doczesne do wiecznego zbawienia.
Chrystus swoim zmartwychwstaniem dopełnia dzieło stworzenia, a stając się pośrednikiem naszym przed Ojcem, wraz z całym swoim Kościołem – Ludem Bożym Nowego Przymierza w niedzielę jako ósmy dzień , przedłużający szabat żydowski, a zarazem pierwszy dzień nowego, odnowionego porządku zbawienia nieustanną cześć Bogu oddaje.
Te wielkie tajemnice chrześcijańskiej niedzieli winny być ukazywane wiernym w kazaniach, homiliach, katechezach, w artykułach prasy kościelnej oraz w poważnej i godnej celebrze Dies Domini. Tylko wtedy liturgia niedzieli w naszych parafiach przestanie być nieznośnym i uciążliwym obowiązkiem, a stanie się świadomym, upragnionym, żywym i radosnym spotkaniem z Bogiem Jego dzieci.