Śpiew gregoriański (chorał) jako urzędowy, poważny, tradycyjny, najbardziej nastrajający do modlitwy i majestatyczny śpiew Kościoła zastępuje się pieśniami ludowymi, rzadko teologicznie i artystycznie skomponowanymi. Profanuje się Mszę świętą pieśniami nieodpowiednimi w danej części Mszy świętej lub co gorsza zaśmiecając ją piosenkami, które nie mają nic wspólnego z liturgią i nie mogą być w czasie Mszy świętej śpiewane. Spotyka się w wielu parafiach organistów świetnie wykształconych muzycznie, ale równocześnie analfabetów liturgicznych jeśli chodzi o dobór pieśni na Mszy świętej. Najczęściej duszpasterze zupełnie nie reagują na samowolę tych niedouczonych liturgicznie organistów.

Prymitywne„urozmaicenia” Mszy świętej.

Wielu duszpasterzy uważa, że Mszę świętą zwłaszcza dla dzieci, czy młodzieży należy urozmaicać. To urozmaicanie wygląda nieraz na kabaret mszalny przez wprowadzanie nieodpowiednich instrumentów muzycznych z szczególnym nagłośnieniem elektronicznym, wspomnianymi wyżej infantylnymi piosenkami, pokazami choreograficznymi, czy ogólnym wrzaskiem zwłaszcza podczas tzw. homilii „tańcującego” z mikrofonem przed dziećmi kaznodzieją – celebransem. Czas by skończyć z tymi i podobnymi wygłupami nowoczesnych duszpasterzy młodzieżowych podczas Przenajświętszej Ofiary, której nigdy nie nauczą się dziś młodzi, a jutro dorośli poważnie traktować i przeżywać. Zresztą nie brak podobnych ekscesów desakralizujących Mszę świętą niekiedy i podczas Mszy świętej dla starszych bardzo zgorszonych takim „odprawianiem” Mszy świętej przez niepoważnych księży.

Profanacja Słowa Bożego.

Odczytywanie Słowa Bożego w niejednym przypadku wygląda skandalicznie. Dopuszcza się do czytania ekstów świętych dzieci, które nie dorosły jeszcze do tego. Niekiedy, a właściwie dość często lektorzy mszalni nie potrafią odpowiednio czytać tekstów Pisma świętego, nie znają podstawowych zasad akcentowania, posługiwania się mikrofonem, odpowiedniej modulacji głosu, czy prezencji zewnętrznej w zachowaniu na ambonce. W wyniku tych braków zgromadzeni w kościele zamiast przesłania Bożego słyszą denerwujący bełkot profanujący Słowo Boże. Wielką też niestosownością jest, gdy po kazaniu, które jest przecież słowem Kościoła na temat Słowa Bożego, zamiast chwili ciszy na rozważenie tego co wierni usłyszeli, podawanie jakiegoś ogłoszenia np. o składce przeznaczonej na jakiś cel.

Brak hierarchii usługiwania i stroju usługujących do Mszy świętej.

Do służby przy ołtarzu dopuszcza się tzw. ministrantów, którzy bardzo często są niedouczeni, bo i wiek i brak solidnej formacji pod tym względem sprawia ich bezradność, nieudolność, a także nie zawsze poprawne zachowanie przy ołtarzu, zwłaszcza, jeśli jest ich bardzo wielu stłoczonych nieraz w małym prezbiterium w niedziele, podczas gdy w dzień powszedni ich nie ma. Nie wszyscy przy ołtarzu mogą spełniać wszystkie funkcje. Ubiór ministrantów też budzić musi zastrzeżenia jeśli przychodzą do kościoła nieodpowiednio ubrani lub wychodzą z do ołtarza chaotycznie i nieestetycznie przyodziani w strój ministrancki. Ministrant musi się nauczyć szacunku dla świętości Domu Bożego i ołtarza, mieć poczucie odpowiedzialności za spełnianie obowiązków ministranckich, musi być posłuszny i punktualny, a przede wszystkim pobożny.

Zanikł śpiew Ewangelii, czy Wyznania Wiary.

Wielkie wygodnictwo opanowało księży, którym ciężko wydaje się przynajmniej z okazji wielkich uroczystości odśpiewać ewangelię jak to było w dawnej liturgii powszechnie stosowane. Wyznania wiary też nigdy się nie śpiewa, a przecież są odpowiednie melodie do tego tekstu. Liturgiczny śpiew „Credo” podczas Mszy świętej ma szczególne uzasadnienie jako wspólny śpiew modlącego się Kościoła, „una voce” radośnie i z powagą wyznającemu swoją wiarę.

Fotografowanie i filmowanie podczas Mszy świętej.
Nie zwraca się uwagi na zakaz fotografowania, czy filmowania obrzędów liturgicznych przez osoby nie posiadające kościelnych uprawnień. Osoby te, nieraz skandalicznie zachowują się podczas Mszy świętej, uważając swoją funkcję za ważniejszą od tego, co dzieje się na ołtarzu, rozpraszają wiernych, zwłaszcza dzieci, nie umieją się zachować w miejscu najświętszym. Proboszcz ma prawo i obowiązek nie dopuścić do robienia zdjęć, czy filmowania osób, które nie wykażą się odpowiednim dokumentem wystawionym przez władze kościelne uprawniające do tego.

Przekazywanie „niepokoju” podczas Mszy świętej.

Obrzęd „Przekazania Pokoju” najczęściej trzeba raczej nazwać przekazywaniem „niepokoju”! gdy obserwuje się ten gorszący „cyrk” podczas Mszy świętej i to tuż przed Komunią świętą. Piękny i wymowny gest skłonu głowy w stronę najbliżej stojącej osoby zamieniono w czysto świecki, „kumpelski” gest podania reki. Gest ten jest dobry w życiu codziennym, przy spotkaniu przyjaciół, czy kolegów, przed kościołem, czy na pożegnanie po nabożeństwie, ale nie uchodzi w kościele, podczas poważnej chwili, jaką jest Msza święta, zwłaszcza, gdy ministranci, czy dzieci uganiają po prezbiterium, czy kościele z podawaniem ręki nawet starszym.

Zbyt swobodne zachowanie celebransa.

Obserwuje się nieraz byle jakie, wprost niechlujne zachowanie się celebransa i wypowiadanie obowiązujących w sumieniu tekstów mszalnych. Świadczy to albo o niedouczeniu albo lekceważeniu sprawowanych czynności. Samowola w celebracji Mszy świętej bez liczenia się z przepisami liturgicznymi jest wielce niegodziwa i gorsząca wiernych, którzy bardzo obserwują zachowanie celebransa przy ołtarzu. Każdy Kaplan obowiązany jest do pełnej znajomości tekstu „Wprowadzenia do Mszału” i czuć się odpowiedzialnym za każde słowo i zachowanie przy ołtarzu.<br.

Nadużywanie możliwości koncelebry.

Spotykamy się dziś dość często z koncelebrą Mszy świętej ilekroć nadarza się do tego okazja, przede wszystkim z przyjęcia więcej intencji mszalnych na dany dzień, czy też różnych innych sytuacji, które mogłyby obejść się bez niej. Korzystanie z możliwości koncelebry, gdy nie jest to naprawdę konieczne , czy wskazane, jest nadużyciem, zwłaszcza, gdy się w danym dniu binuje, czy nawet – co jest niedopuszczalne – trynuje, a i takie sytuacje się zdarzają. Samo przyjęcie intencji nie upoważnia do koncelebry, zwłaszcza, gdy jest wolny kapłan, który mógłby zadośćuczynić prośbie proszącego o Mszę świętą. Z drugiej strony, składający ofiarę na Mszę świętą ma prawo, aby ta Msza święta była sprawowana w wyznaczonym intencją dniu i czasie przez jednego, kapłana nie w kolektywie, ale osobno. Zresztą, Pan Jezus nie ustanowił koncelebry. W wieczerniku apostołowie byli uczestnikami pierwszej Mszy świętej, a nie jej koncelebransami. Jeżeli Mszę świętą sprawuje właściwie sam Chrystus , to wydaje się dość dziwne, że przy ołtarzu sprawuje Mszę świętą wielu kapłanów reprezentujących Chrystusa Pana. Ponadto jeżeli koncelebra jest jedną Mszą świętą, to nie jest uczciwe, pobierać ofiarę za kilka Mszy świętych, a sprawować tylko jedną. Koncelebra zwłaszcza wielu kapłanów, w której tylko właściwie trzech jest czynnie włączonych w akcję celebracji, jest żałosnym widowiskiem liturgicznym, z którego ani Pan Bóg nie ma większej chwały, ani wierni satysfakcji. Przepisy liturgiczne wyraźnie zezwalają na koncelebrę, ale gdy sprawowana jest pod przewodnictwem biskupa lub w wyjątkowych okolicznościach zgromadzenia wielu kapłanów, co w tych sytuacjach wyraża szczególną jedność kapłaństwa w sprawowaniu jednej Najświętszej Ofiary w jedności z Najwyższym Kapłanem Jezusem Chrystusem obecnym widzialnie w sakramentalnym kapłaństwie oncelebrujących. I tylko wtedy koncelebra może być akceptowana przez jej uczestników. Zauważyć należy, że przepisy liturgiczne nic nie mówią o pobieraniu ofiary z okazji koncelebry, a zwłaszcza za korzystanie z koncelebry z powodu przyjęcia intencji.

Recytowanie tekstów przeznaczonych do śpiewania.

We Mszy świętej śpiewanej celebrans powinien śpiewać teksty do tego przeznaczone opatrzone nutami, chyba że szczególne okoliczności , np. samopoczucie celebransa od tego obowiązku go zwalniają. Niestety powszechną, niechlubną praktyką stało się recytowanie tekstów przeznaczonych do śpiewania, a zwłaszcza prefacji, co jest niewątpliwie wyrazem wygodnictwa, czy wprost lenistwa celebransa. Bardzo smutny to widok, gdy niedzielna, czy świąteczna Msza święta jest pozbawiona śpiewu, zwłaszcza śpiewu prefacji, która wprowadza w majestat Modlitwy Eucharystycznej. Wielkim nonsensem, jest – jak ma to niestety dość często miejsce – śpiewać tylko wstęp, a prefację recytować. A jeszcze większą niedorzecznością jest kończyć recytację prefacji znowu śpiewem. Ośmiesza to i kompromituje celebransa, który albo nie umie, albo nie chce mu się odśpiewać w całości tę wspaniałą modlitwę Kościoła wyrażaną najpiękniejszą z melodii, za którą niejeden muzyk oddałby cały swój dorobek artystyczny, aby mógł być jej kompozytorem.

Zredukowany ubiór celebransa Mszy świętej.

Godność Najświętszej Ofiary podkreśla też ubiór kapłana do Mszy świętej coraz bardzie redukowany do samej alby, bez humerału i paska. Wprowadza się modę ubierania stuły na ornat i dopuszcza się do sprawowania Mszy świętej nowoczesne, tandetne ornaty, na których nieraz nie ma nawet krzyża, czy tradycyjnego emblematu religijnego. Zarzucono rzywdziewania do Mszy świętej uświęconych tradycją, nieraz misternie i pięknie wykonanych ręcznie ornatów „rzymskich”. Szaty liturgiczne mają swoje znaczenie historyczne i symboliczne podkreślające godność Najświętszej Ofiary.

Zniesiono modlitwy przy ubieraniu szat mszalnych.

Ołtarz sprawowania Mszy świętej.

Godność Najświętszej Ofiary podkreślać ma też ołtarz, który nie może być zwykłym stołem lub zbitą z desek paką niegodną nazwy ołtarza. Ołtarz powinien być artystycznie wykonany, dostosowany do architektury kościoła i wystroju prezbiterium. Powinien być kamienny(stały) zawierający relikwie męczenników, uroczyście konsekrowany. Stać nieraz parafię na różne nie zawsze konieczne wydatki, a nie pomyśli się o ołtarzu z prawdziwego zdarzenia, usytuowanego na podwyższeniu (stopniach), z krzyżem na środku, a nie z boku, bo tu nie celebrans jest najważniejszy, ale Chrystus odnawiający w sposób bezkrwawy swoja Ofiarę Krzyża.
Ołtarz powinien być nakryty trzema obrusami lnianymi, a nie jedwabnymi, czy z innego modnego dziś materiału. Na ołtarzu nie może się nic znajdować, co w danej chwili celebry nie jest potrzebne. Podczas Mszy świętej powinny się świecić przynajmniej dwie, we mszy śpiewanej cztery świece, a nie jak najczęściej się widuje trzy świece. W uroczystych celebrach powinno się palić sześć świec. Świece powinny stać przy ołtarzu, yjątkowo na nim.

Ambonka do czytań.

Ambonka do czytań I i II nie może być usytuowana przy samym ołtarzu, ale w takiej odległości od niego, aby ołtarz można swobodnie obchodzić przy okadzeniach. („…et circumdabo altare Tuum Domine”) Ewangelię powinno się czytać z drugiej ambonki lub (najokazalej i godnie Ewangelii) z tradycyjnej ambony – zwłaszcza w niedziele i uroczystości. W ferworze nieprzemyślanych zmian w niektórych kościołach usunięto ambonę lub zamieniono ją na składowisko rożnych rzeczy kościelnych. Odczytywanie Ewangelii z osobnej ambony jest szczególnym hołdem składanym Chrystusowi, który mówi do nas w Ewangelii, podkreśla też szczególne znaczenie Ewangelii dla życia Kościoła.

Dzwonek przy zakrystii.

Rozpoczęcie Mszy świętej sygnalizuje dzwonek przy zakrystii. Tradycyjnie Mszę świętą cichą sygnalizuje jedno uderzenie dzwonka, śpiewaną dwa, a uroczystą trzy. Wydawać by się mogło, że to nie ma specjalnego znaczenia jak się zadzwoni na Mszę świętą, a jednak tak nie jest. Dzwonek zwraca uwagę wiernych , że rozpoczyna się Msza święta, a więc coś niezwykle ważnego. Ilość uderzeń dzwonka ukazuje rangę danego nabożeństwa i w pewien psychologiczny sposób wpływa na świadomość zgromadzonych w kościele, nastraja duchowo i zachęca do skorzystania jak najpełniej z daru możliwości uczestniczenia w Wielkiej Tajemnicy Wiary jaką jest Msza święta. Ponadto, dzwonek jest znakiem dla organisty, który powinien jeszcze zanim wyjdzie celebrans do ołtarza rozpocząć „Pieśń na wejście”.

Potrzeba sakralnej ciszy podczas Mszy świętej.

Sakralna cisza podczas Mszy świętej jest konieczna dla właściwego rozumienia godności Mszy świętej i owocnego jej przeżywania tak przez celebransa, jak i przez wiernych.
Sakralna cisza podkreśla ważne momenty Mszy świętej, a więc:

• Uznanie swojej grzeszności na początku i przeproszenie Boga za zło uniemożliwiające korzystanie z owoców Mszy świętej.
• Przed pierwszą modlitwą (kolekta), aby w ciszy ducha wyrazić Panu Bogu intencje uczestnictwa w danej Mszy świętej.
• Po homilii, a nawet po odczytaniu Ewangelii, choćby nie było kazania, aby krótko zastanowić się nad swoim postępowaniem w świetle usłyszanego Słowa Bożego.
• Po przyjęciu Komunii świętej, nawet gdy w kościele śpiewa się pieśń, która bardzo często nie odpowiada charakterowi tej chwili, z powodu niedouczenia pod tym względem organistów. Właściwie Komunię święta powinno się przyjmować w głębokiej ciszy, aby jak najlepiej przeżyć osobiste spotkanie duszy z Panem Jezusem.
• Jeżeli nie śpiewa się na dziękczynienie odpowiedniej pieśni, według przepisów Mszału należy zachować święte milczenie.
• Należy odróżnić śpiew na Komunię od pieśni na dziękczynienie.
Pieśń na Komunię, jak sama nazwa wskazuje, śpiewana jest podczas udzielania Komunii świętej. Powinna to być odpowiednia pieśń eucharystyczna pomagająca wiernym w rozważaniu tajemnicy Eucharystii, a więc nie jakakolwiek pieśń ku czci Pana Jezusa, tym mniej ku uczczeniu Matki Bożej, czy świętych. Również wysoce niestosownym jest by w okresie Bożego Narodzenia podczas Komunii świętej śpiewać pastorałki.
Natomiast śpiew na dziękczynienierozpoczyna się po Komunii wiernych i wyraża wdzięczność Bogu Ojcu za bezmiar Jego dobrodziejstw zsyłanych przez Jezusa Chrystusa w mocy Ducha Świętego. Ma to być pieśń wielbiąca majestat Boga za Jego dary, albo odpowiedni psalm lub hymn liturgiczny Kościoła.
Nie może to być więc pieśń ściśle eucharystyczna, jak najczęściej słyszy się w kościołach. Nie można też śpiewać pieśni nie mających nic wspólnego z powagą chwili jaką jest wspólne dziękczynienie obecnych na Mszy świętej wraz z całym Kościołem tryumfującym w niebie, walczącym na ziemi i cierpiącym w czyśćcu.

Wzrasta ilość przyjętych bezmyślnie Komunii świętych.

Obserwuje się niepomierny wzrost przyjmowania Komunii świętej przez wiernych. Stało się już po prostu zwyczajem nie mającym odpowiednika w autentycznej pobożności wielu wiernych przyjmowanie Pana Jezusa, jak opłatka podczas wigilijnej wieczerzy. I jak ten wigilijny opłatek nie zobowiązuje do niczego więcej, jak połknięcia go przy składaniu sobie zdawkowych życzeń, których tak naprawdę nie bierze się poważnie, z takim też nastawieniem wewnętrznym wielu przyjmuje Komunię świętą. Należy przecież przystąpić do Komunii, skoro taki już jest zwyczaj z okazji większych świąt, podobnie jak zwyczajowo w domu na Boże Narodzenie ma być choinka, karp na wigilijnym stole, czy na Wielkanoc „święconka”.

Brak nauczania o przyjmowaniu Komunii świętej.

Zachęca się do jak najczęstszego przyjmowania Komunii świętej, ale nie uczy się jak się należy przygotować do jej przyjęcia i jak przeżywać czas po przyjęciu Komunii świętej. Wiedza wiernych, a zwłaszcza dzieci i młodzieży wychowanych na współczesnych katechizmach pod tym względem jest prymitywna i ogranicza się do wiadomości wyniesionych z przygotowania – i to nie zawsze solidnego- do I Komunii świętej. Niejeden raz pytając przy spowiedzi dzieci i młodzież „jak się modlisz po Komunii świętej?” słyszałem odpowiedź: „mówię Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo”.

Brak zrozumienia potrzeby osobistej modlitwy po Komunii świętej.

Większość ludzi nie rozumie potrzeby pozostania na osobistej modlitwie po przyjęciu Komunii świętej i akończeniu obrzędu jej udzielania jeśli ma to miejsce poza Mszą świętą. Wielu wychodzi nawet jeszcze przed zakończeniem obrzędu i udzieleniu błogosławieństwa. Księża nie uważają za stosowne pouczyć o tym przystępujących do Komunii, a przecież powinni jakiś czas modlić się z tymi, którzy przyjęli Komunię i dopiero wtedy udzielić błogosławieństwa, zachęcając do pozostania jeszcze w kościele oraz osobistej modlitwy.

Niewłaściwy dobór pieśni.

Pieśni śpiewane podczas Komunii wiernych powinny tworzyć odpowiedni klimat służący skupieniu i nastrajający do modlitwy przyjmujących Komunię świętą. Niestety pieśni śpiewane podczas przyjmowania Komunii świętej bardzo często nie tylko nie nastrajają do skupienia i modlitwy, ale wprost je utrudniają wprowadzając roztargnienia , nieraz nawet denerwując swoim tekstem i melodią.

Przyzwyczajanie ministrantów do lekceważenia Komunii świętej.

Ministranci usługujący do pateny komunijnej nie mają zupełnie czasu na osobistą modlitwę po przyjęciu Komunii świętej, przyzwyczajając się przez to pozaniedbywania tej modlitwy i po prostu lekceważenia Komunii świętej. Nie powinno się więc wyznaczać do pateny ministrantów, którzy mają przystąpić do Komunii świętej, a jeśli wszyscy przystępują, jak to bywa podczas większych uroczystości, powinni się zmieniać w tej funkcji.

Zaniedbywanie katechezy dopełniającej wiedzę o Komunii świętej.

Szczególnie trzecirok katechezy szkolnej, czyli po I Komunii świętej, powinien być szerszym i praktycznym rozwinięciem nauki o Mszy świętej i Komunii. Niestety obecny program nie przewiduje katechez na ten temat, utrzymując dzieci, a później młodzież i starszych w infantylnej wiedzy o Eucharystii. Również i w starszych klasach wszystkich stopni nauczania należy przy rożnych okazjach poruszać temat godnego przyjmowania Komunii świętej.

Zarzucenie modlitwy z książeczki do nabożeństwa.

Dzieci, młodzież i starsi oduczyli się korzystania z książeczki do nabożeństwa po przyjęciu Komunii świętej, a przecież bez tej pomocy trudno o naprawdę dobrą modlitwę, zwłaszcza dzieci i młodzieży, ale także osób starszych, których myśli tak często odbiegając od modlitwy i mimowolnie zajmują się różnymi problemami życia. Korzystanie z różnych książeczek do nabożeństwa wyrabia z czasem zdolność do większego skupienia i samodzielnej dobrej modlitwy.

Brak dobrych książeczek do nabożeństwa.

Księgarnie katolickie zarzucone są wprawdzie różnymi książeczkami do nabożeństwa, ale tylko niektóre z nich są naprawdę wartościowe pod względem treści, jeśli chodzi o przygotowanie do Komunii świętej i modlitwę po jej przyjęciu. Również i forma wydania książeczki nie zawsze odpowiada praktycznemu korzystania z niej. Bardzo często książeczką do I Komunii świętej posługują się starsze dzieci, młodzież, a niekiedy i osoby starsze. Książeczka do nabożeństwa powinna być dostosowana do wieku i mentalności korzystającego z niej. Powinna podpowiadać jak modlić się przed, czy po Komunii świętej i pokazać to w odpowiednich formach modlitewnych.
Postawa ciała podczas Komunii świętej.

Postawa ciała ma swój wpływ na wyrażenie szacunku dla najświętszej rzeczywistości spotkania człowieka z Bogiem. Dlatego pobożność chrześcijańska nie zna lepszej postawy podczas przyjmowania Komunii świętej, jak postawa klęcząca. Tymczasem tak bardzo wmówiono dzisiejszemu człowiekowi jego godność, że nie uważa za stosowne uniżyć się nawet przed Bogiem. Stąd wyzywająca postawa stojąca, którą powszechnie wprowadzono do Kościoła (na szczęście nie wszędzie) podczas przyjmowania Komunii świętej, a nawet dopuszczenie podawania jej na rękę. Tylko człowiek na kolanach przed Bogiem jest naprawdę wielki. Postawa stojąca podczas przyjmowania Komunii świętej obniża świadomość niezmiernej godności Przenajświętszej Hostii, którą powinno się przyjmować jak to dotąd było w najgłębszej pokorze ducha i ciała na klęczkach i do ust, jak tego przykładem obecnie są celebry Ojca świętego Benedykta XVI, udzielającego osobiście Komunię świętą wiernym właśnie na klęczkach i do ust. Dlatego czymś gorszącym, wielce nieodpowiednim i karygodnym jest zachowanie niektórych księży, brutalnie zabraniających wiernym przyjęcia Komunii w postawie klęczącej.

Wyrzucono z kościołów balaski komunijne.

Balaski oddzielające prezbiterium od nawy kościoła podkreślały świętość miejsca sprawowania Najświętszej Ofiary i tabernakulum oraz stanowiły niejako przedłużenie ołtarza, zwłaszcza gdy były nakryte białym obrusem. Obecnie rzadko w których kościołach one się zachowały. Odstąpiono bowiem od udzielania przy nich Komunii świętej, co też bardzo utrudnia osobom starszym wiekiem uklęknięcie w czasie przyjmowania Komunii. Wyrzucenie balasek z kościoła obniża także w jakiś sposób wiadomość szczególnej czci należnej Sakramentowi Ołtarza.

Kapłani chodzą po kościele z Komunią świętą.
Oducza się wiernych od „przystępowania” do Stołu Pańskiego wychodząc naprzeciw ich lenistwu, gdy mogliby podejść do ołtarza, bo kapłani „chodzą” po kościele z Komunią świętą prawdziwie „rozdając”ją wiernym. Czymś oczywistym jest w niektórych sytuacjach konieczność udzielania Komunii świętej nie tylko przy ołtarzu, ale nie może to być normalną praktyką w dzień powszedni, gdy niewiele osób przyjmuje Komunię.

Patena komunijna.

Patena komunijna należy do naczyń liturgicznych bardzo ściśle związanych z Najświętszym Sakramentem. Dlatego wypada, aby była podobnie jak kielich i patena mszalna godna kontaktu z najświętszymi cząsteczkami, które często się na niej zatrzymują. Sprawia się nieraz do kościoła różne przedmioty, nie zawsze konieczne, ale nie dba się o wygląd pateny komunijnej nieraz zaśniedziałej i po prostu brudnej. Dość często nie używa się tej pateny podczas udzielania Komunii świętej narażając tym na zniewagę cząsteczek Najświętszej Hostii, które spadły na ziemię. Należy też zadbać o godny wygląd puszek komunijnych, których stan zewnętrzny nie nadaje się nieraz do przechowywania Najświętszych Hostii.

Puryfikacja puszek komunijnych w zakrystii.

Wielce gorszącym i częstym widokiem jest puryfikacja puszek komunijnych w zakrystii. Na pewno takie praktyki „praktycznych” nowoczesnych kapłanów nie są świadectwem ich wiary i głębokiej czci Najświętszego Sakramentu. Puryfikacja zawsze była złączona ze Mszą świętą i dokonywana była przy ołtarzu. Wierni powinni widzieć troskę kapłana o najmniejszą nawet cząstkę Najświętszej Hostii. Żadna bowiem cząsteczka nie jest jakimś „odpadem”, którym nie należy się przejmować, jak czynią to protestanci, którzy nie mają prawdziwej Mszy świętej (bo nie mają sakramentalnego kapłaństwa). Ostatecznie puryfikacji można dokonać przy głównym ołtarzu, na którym jest tabernakulum, ale w czasie celebry, a nie w zakrystii po Mszy świętej bez żadnych oznak czci i ku zgorszeniu tych, którzy na to patrzą (kościelny, ministranci).

Rozdawanie”Komunii Świętej.

Wielu księży „rozdaje” Komunię świętą jak obrazki, czy cukierki dzieciom, nierzadko przy bardzo swobodnym zachowaniu i z rekordową szybkością. Komunii świętej należy „udzielać” w sposób godny, poważny i pobożny. Tylko takie administrowanie tego sakramentu budzi u przyjmujących Komunię świętą respekt i szacunek oraz nastraja do poważnego, pełnego wiary i głębokiej czci jej przyjmowania.
W liturgii przedpoborowej Kapłan udzielając Komunii świętej błogosławił Najświętszą Hostią komunikującego wypowiadając słowa: „Corpus Domini nostri Jesu Christi custodiat te in vitam aeternam. Amen.
Chyba nie byłoby żadnym nadużyciem stosować to i dzisiaj, może w nieco skróconej formie wypowiadając (saltem in mente): „Corpus Christi custodiat te in vitam aeternam”, zakończone przez przyjmującego mądrą odpowiedzią – życzeniem i prośbą: „Amen”.

Brak przygotowania do Komunii świętej i modlitwy po jej przyjęciu.

Przyjmowanie Komunii świętej zobowiązuje człowieka do pracy nad sobą, starania się o prowadzenie życia bardziej religijnego, pobożnego, wyrażającego się coraz głębszą wiarą i miłością Boga, Kościoła i bliźnich. Aby to było możliwe do osiągnięcia, przystępujący do Komunii świętej powinien zawsze odpowiednio przygotować się do tego niezwykłego wydarzenia w swoim życiu.
Jeśli zaś przyjmuje się Komunię świętą poza Mszą świętą, wierni powinni wiedzieć, że aby godnie ją przyjąć nie wystarczy tylko być u spowiedzi, wiadomo, że jest ona konieczna w przypadku grzechów ciężkich, ale przed przyjęciem Komunii należy w osobistej modlitwie:

• Zaprosić serdecznie Pana Jezusa do serca wyznając Mu swoją wiarę, miłość i oddanie.
• Uznać swoją grzeszność i przeprosić za nie Pana Boga.
Utarło się przekonanie, że z grzechami lekkimi można przyjmować Komunię świętą. Należy wyraźnie pouczać, że z żadnym świadomym grzechem, nawet lekkim nie można zbliżać się do Najświętszego Boga w tym Sakramencie, dlatego, przed Komunią, należy i za te grzechy, słabości i niedoskonałości swoje serdecznie Pana Boga przepraszać.

W przygotowaniu do Komunii świętej może pomóc dobra książeczka do nabożeństwa, hoć konieczna jest też osobista modlitwa serca.

Jeżeli przyjęcie Komunii świętej zawsze poprzedza jakieś, choćby skromne przygotowanie się do niej, to poważne zastrzeżenia budzi zachowanie się wielu ludzi po jej przyjęciu. Wielu nie bardzo dobrze przygotowanych pod tym względem przez szkolną katechezę, po prostu nie wie jak się modlić w tym czasie. Dlatego trzeba przypominać wiernym, że po przyjęciu Komunii świętej należy:

• Trwać chwilę w cichej adoracji.
• Podziękować za łaskę przyjęcia Pana Jezusa i za wszelkie łaski otrzymane, szczególnie w ostatnim czasie.
• Przepraszać za swoje grzechy i niewierności.
• Prosić o potrzebne łaski dla siebie, swoich najbliższych oraz innych, z którymi złączeni jesteśmy więzami przyjaźni, znajomości, zależności, czy za których powinniśmy się modlić.
• Ofiarować siebie i wszystko swoje Panu Bogu przez Jezusa Chrystusa obecnego w sercu.
Modlitwę osobistą wspomoże korzystanie z dobrej książeczki do nabożeństwa.

Brak należytej czci dla Najświętszego Sakramentu w Komunii Chorych.

Nie przypomina się wiernym o szacunku dla Najświętszego Sakramentu niesionego do chorych przez przyklęknięcie. Najczęściej ludzie „uciekają” by nie spotkać się z księdzem niosącym Komunię świętą, niekiedy nawet czapki nie zdejmują, gdy widzą kapłana spełniającego posługę chorym.

Nie mówi się zupełnie o przygotowaniu mieszkania chorego, który ma przyjąć Komunię więtą. Domownicy nie wiedzą jak przygotować mieszkanie na tę okoliczność, lub po prostu lekceważą to, dlatego:

Dość często w „nowoczesnych” domach nie ma stołu, ale niewygodna ława, przy której dobrze jest posiedzieć podczas spotkania towarzyskiego, ale która nie nadaje się na odwiedziny kapłana z Komunią świętą.
Stół nie jest odpowiednio przygotowany (czysty obrus, Krzyż, dwie świece, talerzyk z wodą święconą i kropidłem, szklanka z wodą i dużą łyżką do podania choremu wody po przyjęciu Komunii świętej, a gdy ma być udzielone choremu namaszczenie olejem świętym ponadto talerzyk z kilkoma kawałkami waty). Na stole nie może się więcej nic znajdować prócz ewentualnych zdobiących kwiatów.
Domownicy nie biorą udziału w obrzędach związanych z Komunią świętą, czy Sakramentem Namaszczenia chorego. Wypada przecież, aby podczas wizyty kapłana u chorego (za wyjątkiem czasu spowiedzi) wszyscy domownicy brali czynny, udział w obrzędach adorując Najświętszy Sakrament i modląc się w intencji chorego.
Chory, czy obecni podczas nawiedzenia kapłana nie rozumieją powagi chwili, prowokując go nieraz do rozmowy. Chory zobowiązany jest do modlitwy w skupieniu po przyjęciu Pana Jezusa. Kapłan również nie może gorszyć chorego, czy obecnych pogawędką w tym czasie. Także nie może swobodnie rozmawiać z wiozącym go do chorego kierowcą pojazdu, nie może też sam prowadzić pojazd.

Mało święta „parada” Pierwszej Komunii Świętej.

Obserwacja różnych sytuacji związanych z administrowaniem i przyjmowaniem Komunii świętej nasuwa pewne dodatkowe praktyczne uwagi:

• Drzwiczki tabernakulum, z którego wyjęto puszkę do udzielania Komunii świętej powinny być przymknięte. Wielu zwłaszcza młodych księży pozostawia je na oścież otwarte.

• Wierni powinni podchodzić do Komunii świętej po słowach celebransa:„Oto Baranek Boży…błogosławieni, którzy zostali wezwani na Ucztę Baranka”
Po tych słowach ministrant powinien zadzwonić jako znak aby wierni podeszli do przyjęcia Komunii. Powszechnie widzi się podchodzenie do Komunii dopiero, gdy kapłan już ma ją udzielać, a ministranci dzwonią lub nie jeszcze przed słowami: „Oto Baranek Boży…”

Przed Komunią wierni (i księża) są bezwzględnie zobowiązani do „postu eucharystycznego” od pokarmów i napojów, za wyjątkiem czystej wody na pełną godzinę przed jej przyjęciem.

• Karygodnym i niedopuszczalnym jest znieważanie Komunii świętej obserwowane nieraz u dzieci, czy młodzież, a niekiedy nawet starszych „żucie gumy” w kościele i przed Komunia świętą. W żadnym przypadku nie wolno tolerować takiego bezbożnego zachowania.

• Dopuszczalnym jest przyjęcie po raz drugi Komunii świętej w tym samym dniu, ale pod pewnymi warunkami. Przyjęcie drugiej Komunii świętej w ciągu dnia jest dozwolone tylko wtedy, gdy uczestniczy się we Mszy świętej, o ile nie następuje to bezpośrednio po poprzedniej Mszy świętej z przyjęciem Komunii.
Można więc przyjąć Komunię świętą rano i wieczorem uczestnicząc we Mszy świętej lub wieczorem podczas Mszy świętej, choć przyjęło się rano samą komunię świętą.
Podobna sytuacja jest wtedy, gdy było się na Mszy świętej rano przyjmując Komunię, a w godzinach późniejszych będzie się na Mszy świętej obrzędowej (z okazji chrztu, ślubu, pogrzebu).
Sytuacja podobna może mieć także miejsce w Dzień Zaduszny, czy na Boże Narodzenie, ale nie można przyjmować po raz drugi Komunii świętej, jeżeli uczestniczy się we Mszy świętej sprawowanej jedna po drugiej.
Zdarza się nieraz, że pewne osoby będące w kościele na kilku Mszach świętych, próbują na każdej przystępować do Komunii.

• Powszechny brak kultury ubioru i wyczucia estetyki zwłaszcza u młodzieży żeńskiej, ale nie tylko, daje się zauważyć także w przyjmowaniu przez nich Komunii świętej. Brak wychowania pod tym względem należy piętnować, korygować i nie dopuszczać bezwstydnie ubranych do Stołu Pańskiego.
Również trzeba przypominać, że na Mszę świętą przychodzi się w odświętnym ubraniu, a nie jak do pracy w fabryce, na roli, czy w domu. Należy tego żądać także od Służby Ołtarza, przede wszystkim ministrantów, którzy nieraz przychodzą do kościoła i ołtarza byle jak ubranych, bynajmniej nie z biedy, ale prostego zaniedbania i niechlujstwa wynoszonego z domu.

Wielu ludzi niedouczonych na katechezie nie umie wprost przyjmować podawanej im do ust Komunii świętej:

Nie wystawiają języka jak w liturgii obrządków Wschodnich, gdy kapłan podaje na łyżeczce Najświętsze Ciało w postaci kawałeczka chleba i Krew Pana Jezusa w postaci konsekrowanego wina.
Za szybko cofają język „oblizując” palce księdza.
Wprost „rzucają się” na podawaną im Najświętszą Hostię.
Za mało lub za szeroko otwierają usta.

Tabernakulum

Wydaje się, że niektórych reformatorów „odnowionej” liturgii „drażni” obecność Najświętszego Sakramentu w prezbiterium, dlatego preferują usuwanie tabernakulum z centrum ołtarza, a nawet prezbiterium na boczną ścianę, czy w ogóle poza prezbiterium, zwłaszcza w nowych kościołach.
Tabernakulum jednak powinno być w centrum uwagi nawiedzającego świątynię. Wyjątek tu stanowią tylko osobne kaplice Najświętszego Sakramentu znajdujące się w katedrach, kościołach kolegiackich, czy klasztornych.

Jakość tabernakulum i jego zabezpieczenia

Tabernakulum powinno być metalowe, ze szlachetnego materiału, na stałe ustawione na ołtarzu lub wmurowane w ścianę główną prezbiterium. Godność Najświętszego Sakramentu wymaga, aby przednia ściana tabernakulum była artystycznie wykonana, ozłocona lub posrebrzona.
W starych kościołach, w których są dawne pięknie wykonane tabernakula drewniane, często artystycznie wkomponowane w całość ołtarza głównego, wnętrze powinno mieć metalową kasę pancerną zabezpieczającą przed włamaniem.
Tabernakulum musi być solidnie zamykane, klucz zaś bardzo sumiennie strzeżony; nawet kościelny nie powinien mieć do niego dostępu.
Spotyka się niestety kościoły, w których nie ma metalowego tabernakulum, nawet nie zamykane na klucz (sic!), który jest bardzo łatwo dostępny dla ministrantów, czy innych osób świeckich, czego sam doświadczyłem w swojej pracy duszpasterskiej. Stąd słyszy się nieraz o profanacji Najświętszego Sakramentu.
Wewnątrz tabernakulum nie może być żadnego oświetlenia, a spotyka się to w niektórych kościołach !
Na tabernakulum może stać tylko krzyż, a do wystawienia Najświętszego Sakramentu w monstrancji tzw. tron eucharystyczny, jeżeli nie jest on na stałe wkomponowany w tabernakulum.

Konopeum

Sama nazwa tabernakulum oznacza „namiot” i symbolizuje namiot, w którym Izraelici podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej przechowywali „Arkę Przymierza” i przypomina, że Kościół pielgrzymuje przez życie do zbawienia, a Chrystus w Eucharystii jest dla niego znakiem przymierza zawartego z Bogiem w chwili chrztu świętego.
Dziś tabernakulum budową nie przypomina namiotu, dlatego w tradycji Kościoła zakrywało się je zasłoną – konopeum. Zasłona ta jest również znakiem zasłony wiary, która okrywa przed naszymi oczyma tajemnicę Boga w eucharystii. Dlatego nie powinno się rezygnować z konopeum, jak to prawie powszechnie uczyniono w naszych kościołach. awet szczególnie artystycznie wykonane tabernakulum może być przynajmniej w części przysłonięte delikatną tiulową zasłonką.

„Tron Eucharystyczny”

Do uroczystych wystawień Najświętszego Sakramentu w monstrancji zawsze służył tzw. „Tron Eucharystyczny”, który był na stale usytuowany na tabernakulum lub ustawiany na nim na czas nabożeństwa adoracyjnego. Obecnie w wielu kościołach zlikwidowano trony eucharystyczne, które nieraz były bardzo artystycznie wykonane i złączone na stałe z tabernakulum. Wystawienia robi się na ołtarzu celebry, nawet wtedy, gdy jest w kościele tron eucharystyczny, bo się go nie dało wyrzucić. Zastępuje się go mniej lub bardziej okazałą imitacją tronu, nieraz zwyczajnym stopniem podwyższającym, albo i bez niego
Ołtarz tzw. „soborowy” jest przeznaczony do sprawowania Mszy świętej, a najpoważniej wystawienie Najświętszego Sakramentu wygląda na prawdziwym tronie eucharystycznym.
Nie wolno pozbywać Pana Jezusa majestatu czci Mu należnej, a wiernych poczucia obecności Najświętszego Boga, bo:„Wielki jest pośród ciebie Święty Izraela” (Iz 12, 6) i godzien jest od nas najwyższej chwały, także w ten zewnętrzny sposób okazywanej.

„Wieczna lampa”

Przed Najświętszym Sakramentem powinna się świecić dniem i nocą „wieczna lampa” wskazująca obecność Pana Jezusa w tabernakulum.
Już w Starym Testamencie obowiązywał Izraelitów i kapłanów świątynnych Boży nakaz: „Ogień nieustanny będzie płonąć na ołtarzu – nigdy nie będzie wygasać”( Kpł 6, 6).
Tradycję tą przyjęło i chrześcijaństwo, choć dopiero w średniowieczu, co dziś jest yraźnym nakazem liturgicznym Kościoła.
Aby nie dezorientować nawiedzających kościół gdzie przechowywany jest Najświętszy Sakrament, nie powinno się świecić w różnych częściach kościoła na bocznych ołtarzach podobnych lamp, czy lampek. Dość często ma to miejsce w niejednym kościele, zwłaszcza zakonnym.
Lampa wieczna powinna być tylko jedna, wisząca przed ołtarzem lub usytuowana na bocznej ścianie prezbiterium w pobliżu tabernakulum. A jeśli są dwie ozdobne lampy, to nie powinny się obie naraz świecić. Jedna może być oliwna, a druga elektryczna.
Zasadniczo i najpoważniej wygląda tradycyjna lampa napełniona oliwą lub woskiem. W ostateczności można używać lamp elektrycznych, na co zezwolił w czasie I wojny światowej papież Benedykt XV. Dziś powszechnie stosuje się lampy elektryczne, choć można by przynajmniej w ciągu dnia świecić lampy oliwne lub woskowe. Niestety spotyka się i takie kościoły, w których nie ma żadnej „lampki wiecznej” tłumacząc tę samowolę względami bezpieczeństwa.

Półka zamiast ołtarza

Bezmyślny„szał” reformy, który ogarnął niektórych entuzjastów źle odczytanych liturgicznych wskazań Soboru Watykańskiego II, doprowadził do zlikwidowania mensy ołtarza dotąd głównego, tak, że nie ma gdzie postawić wyjętej z tabernakulum puszki komunijnej, kustodii, czy monstrancji.
Dlatego niektórzy z reformatorów wystroju prezbiterium, w celu rozwiązania tego problemu, wmontowali pod tabernakulum zwyczajną drewnianą półkę, która jest śmieszną i szpecącą „protezą” usuniętego ołtarza Sanctissimi.

Prezbiterium

Już w Starym Testamencie w świątyni Jerozolimskiej miejsce, w którym znajdowała się „Arka Przymierza” – największa świętość Izraela, oddzielone było zasłoną, za którą nikomu nie wolno było wchodzić, za wyjątkiem arcykapłana i to jeden raz w roku.
W Kościele miejscem Najświętszym jest ołtarz z tabernakulum, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament. Miejsce to znajduje się w prezbiterium zwyczajnie wyżej usytuowanym i oddzielonym od nawy kościoła balaskami.
W Kościołach Wschodnich, w których bardzo silnie jest rozwinięta świadomość Boga jako ajemnicy, prezbiterium nazywane„Sanktuarium”oddziela od nawy świątyni „ikonostas” z tzw. „carskimi wrotami”, w których po konsekracji staje kapłan ukazując wiernym postaci eucharystyczne.
Prezbiterium, jak wskazuje sama nazwa wywodząca się od słowa:„presbiter” – kapłan, jest miejscem przeznaczonym zasadniczo dla kapłanów i usługujących do Mszy świętej ministrantów. Dziś wraz ze zlikwidowaniem balasek, otwarte jest właściwie dla wszystkich, co niewątpliwie umniejsza w świadomości wiernych sakralność tego miejsca, skoro każdemu wolno tam wchodzić.
Balaski były wyraźnym rozgraniczeniem między tym co święte (sacrum), czyli poświęcone Bogu i jego sługom, a tym co profanum, zwykłym, świeckim, ogólnie dostępnym dla wszystkich.
Takie rozgraniczenie sacrum od profanum jest potrzebne właśnie dzisiejszemu człowiekowi ogarniętemu manią wielkości, któremu się wydaje, że ma prawo wiedzieć wszystko, być wszędzie i rządzić wszystkim wedle swojej woli, która i Boga chce sobie podporządkować. Dlatego źle się stało, że z naszych kościołów (na szczęście nie wszystkich) wyrzucono balaski, które miały też znaczenie praktyczne przy udzielaniu Komunii świętej.

Klękanie przed tabernakulum

Klękanie jest gestem wyrażającym naszą wiarę w tajemnicę Boga utajonego w Najświętszym Sakramencie i oddanie Mu najgłębszej czci.
Dziś bardzo ograniczono klękanie w kościele, budzi nawet sprzeciw niektórych „pseudo-wierzących” obowiązek uklęknięcia na przeistoczenie i podniesienie Najświętszych Postaci podczas Mszy świętej, czy podczas Komunii świętej. Chyba z Myślą o nich właśnie ograniczono też przyklękanie przed tabernakulum.
czy się ministrantów, – nie wiadomo na jakiej podstawie – że nie powinni przyklękać podczas Mszy świętej, gdy przynoszą z zakrystii ogień i kadzidło do okadzania, czy gdy odchodzą od ołtarza do zakrystii dla asystowania ze świecą księdzu przy zbieraniu składki i powracają do zakrystii i ołtarza – choć jest już po przeistoczeniu. Podobnie zachowują się i niektórzy księża, zwłaszcza młodzi.
Czy przyklęknięcie przed Najświętszym Bogiem, aż tak poniża człowieka, że wstydzi się tego gestu adoracji?
Czy przyklęknięcie wymaga aż takiego wysiłku od niego?
Czy takie aroganctwo wobec Pana Boga sług ołtarza nie gorszy wiernych?

Prywatna adoracja Najświętszego Sakramentu

Wiele kościołów, zwłaszcza w małych miejscowościach przez cały dzień jest zamkniętych, także w porze letniej. Otwiera się je tylko na Mszę świętą rano, czy wieczorem.
Wiernych powinno się zachęcać do nawiedzania kościoła i prywatnej adoracji Najświętszego Sakramentu i to im umożliwiać zwłaszcza w okresie letnim, czy wczesno-jesiennym.
Troska o bezpieczeństwo kościoła nie może być powodem zamykania go przed wiernymi, którzy chcieliby przyjść na osobistą adorację.
Dziś jest wiele sposobów zabezpieczenia kościoła przed kradzieżą, jeśli nie przez zatrudnienie osoby pilnującej, czy stały elektroniczny monitoring, co jest połączone z kosztami, na które nie stać każdą parafię, to na pewno przez założenie kraty w przedsionku kościoła. W tym ostatnim przypadku trzeba w przedsionku postawić przynajmniej dwa klęczniki.

Zachowanie w kościele

Świętość miejsca jakim jest kościół wymaga godnego zachowania się w nim tak podczas Mszy świętej, jak i poza nabożeństwami. Pod tym względem jest dużo gorszących zaniedbań, i to nie tylko ze strony dzieci i młodzieży, ale też niestety i starszych.

Dzieci, nawet te najmłodsze trzeba uczyć odpowiedniego zachowania się w kościele i tego bezwzględnie od nich wymagać. Dziecko choć małe nie może swoimi kaprysami „terroryzować” obecnych na nabożeństwie.

Dzieci starsze muszą zrozumieć, że kościół nie jest świetlicą, czy klubem towarzyskim, w którym można się swobodnie zachowywać, rozmawiać, śmiać, żuć gumę itp. Dlatego dzieci, zwłaszcza podczas nabożeństw dla nich, rekolekcjach, czy innych spotkaniach w kościele powinny być pod stałym nadzorem katechetów, nauczycieli, wychowawców, czy rodziców. A po przyjściu z kościoła rodzice powinni zawsze pytać jak się zachowywali w kościele i nie mieć pretensji do kogoś, kto zwraca im uwagę na niewłaściwe zachowywanie się ich dzieci w kościele.

Młodzież wychowywana dziś bardzo liberalnie przez dom, szkołę oraz różne organizacje młodzieżowe, również w kościele nieraz bardzo liberalnie, arogancko i swobodnie się zachowuje, wystawiając tym samym świadectwo swojej wiary (a właściwie niewiary) i wychowania. Wystarczy popatrzeć jak przychodzą do kościoła ubrani (zwłaszcza w porze letniej dziewczęta) oraz ilu młodych stoi poza kościołem w czasie Mszy świętej.

Starsi, którzy powinni najlepiej rozumieć godność miejsca świętego nieraz też swoim zachowaniem obrażają Boga i gorszą młodych przez rozmowy towarzyskie i wyłączanie ię z czynnego uczestnictwa we wspólnych modlitwach przede Mszą świętą (Różaniec, Godzinki itp.), czy w czasie Mszy świętej.

Nie wszyscy też wiedzą co powinno się uczynić wchodząc do kościoła, czy z niego wychodząc (przeżegnać się wodą święconą), jak zachować się po przyjściu do kościoła ( uklęknąć, oddać cześć Panu Jezusowi w Najświętszym Sakramencie), podobnie przed wyjściem z kościoła. Te gesty odpowiednio nastrajają do nabożeństwa, czy pozwalają choć przez chwilę przedłużyć atmosferę modlitwy przed wejściem w wir codzienności.

Sprzątanie kościoła

Wiadomo, że sprzątanie kościoła ma miejsce poza nabożeństwami, ale sprzątający nie zawsze okazują szacunek należny temu miejscu . Zbyt głośne, nieraz gwarne rozmowy, śmiechy, nie zwracanie uwagi na bliskość Najświętszego Sakramentu usprawiedliwiane troską o piękno Domu Bożego.
Są pewne granice, których nie można przekraczać nawet sprzątając kościół, dokonując w nim jakichś remontów instalacji elektrycznych, ugłośnienia, czy innych prac, które muszą być wykonane w kościele. Należy to przypominać ekipom sprzątającym, czy wykonującym jakieś prace w kościele.
W przypadkach większych prac, zwłaszcza w prezbiterium, należałoby pomyśleć o przeniesieniu Najświętszego Sakramentu w odpowiednie miejsce.

Imprezy w kościele

Godności miejsca świętego jakim jest świątynia urąga nieraz organizowanie w niej różnych imprez, które są okazją do nie bardzo odpowiadającego miejscu zachowania uczestniczących w nich.
Imprezy typu „jasełek”, występy chórów przed ołtarzem celebry nawet podczas Mszy świętej, akademie, czy popisy różnych działaczy społeczno-politycznych, nie powinny mieć miejsca w kościele, a jeśli się je już dopuszcza do kościoła, to nie:

• Podczas Mszy świętej,
• W prezbiterium, przy Najświętszym Sakramencie w tabernakulum,
• Przy akompaniamencie instrumentów muzycznych wprowadzających atmosferę abawy publicznej,
• Propagujące treści świeckie, niereligijne, humorystyczne,
• Reklamujące jakieś programy społeczno-polityczne (np. odczyty) itp.
• Wymagające aplauzu obecnych,
• Budzące niesmak duchowy ze względu na ubiór, czy treści prezentowane.

Kościół nie może być areną spektaklów niereligijnych, ani agencją reklamową programów społecznych, czy tym mniej politycznych bo „DomumTuam decet sanctitudo in longitudinem dierum” (Ps 93, 5).
Różnie pod tym względem bywa w niejednej parafii !

Oklaskiwanie kazań